پسرم فدای حسین فاطمه

«مربوط به روز هشتم محرم»

دیشب که روضه حضرت علی اکبر را گوش می دادم، مدام در فکر مادران شهدا بودم. تصور این چنین دل کندن از یک جوان رشید که عمری برایش زحمت کشیده ای و حتی فرستادن او به میانه ی میدانی که می دانی جایی جز برای رقص روبرو با مرگ نیست، خیلی خیلی سخت و حتی ناممکن است.

ناممکنی که از صحنه حماسه ی عاشورا تا همین امروزِ ما همچنان ادامه دارد.

وقتی به مادران شهدایی می اندیشم که تک پسرشان را، یا یکی از پسرانشان را یا دوتا یا حتی سه و حتی تر چهارتا از پسران جوان و رشیدشان را به قربانگاه یار فرستاده اند، عظمت این مادران پیش نظرم چند برابر میشود. هرچند که هیچ وقت نمی توانم مقابله گذشتن از خون فرزند و مهر آتشین مادری را هضم کنم.

راستی اگر الگوی مادران این سرزمین حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و مادرانی مثل ام البنین و لیلا و حضرت زینب سلام الله علیها نبودند، این مادران، چگونه می توانستند فرزندان خود را فدا کنند؟