یکی دو هفته پیش هفته دفاع مقدس بود و من از آنجا که بدم می آید شهید و شهادت و فرهنگ ایثار را خلاصه کنیم به هفت روز حرفهای تکراری مسئولان و فیلمهای تکراری تلویزیون و بنرهای تکراری سالهای پیش با یک سنگر جلوی ادارات دولتی، سعی کردم در این یکی دوهفته هیچ ننویسم، که شهید و فرهنگ ایثار مربوط به همه روزها و اعصار است نه یک دوره خاص.
فرهنگ شهادت ما وام گرفته از همان بال سرخ شیعه است، عاشورا، که خود زیباترین جلوه ایثار در راه خداوند بود. آن چنان زیبا و سرخ که هنوز که هنوز است بعد از این همه قرن در تاریخ شیعه و اسلام می درخشد. دلها را به خود جذب می کند و مردانه ایستادن و عاشقانه جان دادن در راه معبود را به سالکان الی الله نشان می دهد. عاشورا است که بعد از این همه سال می رسد به نقطه ای که هزاران علی اکبر و قاسم و زهیر و حبیب و حتی حر، دوباره سر بر می آورند و صحنه هایی به شکوه کربلا می سازند. نفس مسیحایی امام حسین علیه السلام بعد از سالها به اینان رسید و در قالب نگاه پر نفوذ امام روح الله جانها را تسخیر کرد تا جایی که دویدند تا از کربلا جا نمانند.
حالا ما جوانان نسل بعد از کربلا و عاشوراهای ایران، دلباخته حسین علیه السلام و حسینی های قبل از خودمان، منتظر یک اشاره از امام فاطمی نسب نسل خودمان هستیم تا دست ظالمان عالم را از قلدری برعلیه شیعیان و مسلمانان و ملتهای مظلوم دنیا کوتاه کنیم. ما فراموش نمی کنیم آنچه را که قدرتمندان عالم بر سر مردم خودمان و ملتهای مظلوم دنیا آورده اند، ما هیچ گاه با دشمن دیرینه اسلام و انقلابمان پیمان دوستی نخواهیم بست. ما تا همیشه هرچه فریاد داریم بر سر آمریکا می کشیم!
